مقالات کشاورزی اندیشه سبز پارسی

اشعار :

ای دیو سپید پای در بند

کار ایران با خداست

هنگام فرودین که رساند ز ما درود ؟

مرغ سحر

شاعر :

ملک الشعرای بهار

شعر : ای دیو سپید پای در بند

شاعر : ملک الشعرای بهار

ای دیو سپید پای در بند --- ای گنبد گیتی ، ای دماوند

از سیم به سر یکی کله خود --- ز آهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی --- بنهفته به ایر ، چهر دلبند

تا وارهی از دَم ستوران --- وین مردم نحس دیو مانند

با شیر سپهر بسته پیمان --- با اختر سعد کرده پیوند

چون گشت زمین زجور گردون --- سرد و سیه و خموش و آوند

بنواخت ز خشم بر فلک مُشت --- آن مُشت تویی ، تو ای دماوند

تو مُشت درشت روزگاری --- از گردش قرن ها پس افکند

ای مُشت زمین بر آسمان شو --- بر ری بنواز ضربتی چند

نی نی ، تو نه مُشت روزگاری --- ای کوه نیم ز گفته خُرسند

تو قلب فسردۀ زمینی --- از درد وَرَم نموده یک چند

شو منفجر ای دل زمانه --- و آن آتش خود نهفته مپسند

خامُش منشین ، سخن همی گوی --- افسرده مباش ، خوش همی خند

ای مادر سر سپید ، بشنو --- این پند سیاه بخت فرزند

بگرای چو اژدهای گرزه --- بخروش چو شرزه شیر ارغند

ترکیبی ساز بی مماثل --- معجونی ساز بی همانند

از آتش آه خلق مظلوم --- وَز شعلۀ کیفر خداوند

ابری بفرست بر سر ری --- بارانش ز هول و بیم و آفند

بشکن در دوزخ و برون ریز --- بادافره کفر کافری چند

ز آن گونه که بر مدینۀ عاد --- صرصر شرر عدم پراکند

بفکن ز پی این اساس تزویر --- بگسل ز هم این نژاد و پیوند

برکن ز بُن این بنا که باید --- از ریشه بنای ظلم برکند

زین بی خردان سِفله بستان --- داد دِل مردم خردمند .

شعر : کار ایران با خداست

شاعر : ملک الشعرای بهار

با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست --- کار ایران با خداست

مذهب شاهنشه ایران ز مذهب ها جداست --- کار ایران با خداست

شاه مَست و شیخ مَست و شحنه مَست و میر مَست --- مملکت رفته ز دست

هر دَم از دستان مَستان فتنه و غوغا بپاست --- کار ایران با خداست

مملکت کشتی ، حوادث بحر و استبداد خس --- ناخدا عدل است و بس

کار پاس کشتی و کشتی نشین با ناخداست --- کار ایران با خداست

پادشه خود را مسلمان خواند و سازد تباه --- خون جمعی بی گناه

ای مسلمان ! در اسلام این ستم ها کی رواست ؟ --- کار ایران با خداست

باش تا خود سوی ری تازد ز آذربایجان --- حضرت ستارخان

آن که تو پس قلعه کوب و خنجرش کشور گشاست --- کار ایران با خداست

باش تا بیرون ز رشت آید سپهدار سترُگ --- فرَ دادار بزرگ

آن که گیلان ز اهتمامش رشک اقلیم بقاست --- کار ایران با خداست

باش تا از اصفهان صمصام حق گردد پدید --- نام حق گردد پدید

تا ببینیم آن که سر ز احکام حق پیچد کجاست --- کار ایران با خداست

خاک ایران ، بوم و برزن از تمدن خورد آب --- جز خراسان خراب

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست --- کار ایران با خداست

شعر : هنگام فرودین که رساند ز ما درود ؟

شاعر : ملک الشعرای بهار

هنگام فرودین که رساند ز ما درود ؟ --- بر مَرغزار دیلم و طرف سپیدرود

کز سبزه و بنفشه و گل های رنگ رنگ --- گویی بهشت آمده از آسمان فرود

دریا بنفش و مرز بنفش و هوا بنفش --- جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود

جای دگر بنفشه یکی دسته بدروند --- وین جایگه بنفشه به خرمن توان درود

کوه از درخت گویی مردی مبارز است --- پَرهای گونه گون زده چون جنگیان به خود

اشجار گونه گون و شکفته میانشان --- گل های سیب و آلو و آبی و اَمرود

چون لوح آزمونه که نقاش چربدست --- الوان گونه گون را بر وی بیازمود

شمشاد را نگر که همه تن قداست است و جعد --- قدی است ناخمیده و جعدی است نابسود

از تیغ کوه تا لب دریا کشیده اند --- فرشی کش از بنفشه و سبزه است تار و پود

آن بیشه ها که دست طبیعت به خاره سنگ --- گل ها نشانده بی مدد باغبان و کود

ساری نشید خواند بر شاخۀ بلند --- بلبل به شاخ کوته خواند همی سرود

آن از فراز منبر هر پرسشی کند --- این یک ز پای منبر پاسخ دهدش زود

یک جا به شاخساره خروشان تذرو نر --- یک سو تذرو ماده به همراه زاد و رود

آن یک نهاده چشم ، غریوان به راه جفت --- این یک ببسته گوش و لب از گفت و از شنود

بر طرف رود چون وزد باد بر درخت --- آید به گوش نالۀ نای و صفیر رود

آن شاخه های نارنج اندر میان میغ --- چون پاره های اخگر اندر میان رود

بنگر بدان درخش کز ابر کبود فام --- بر جست و روی ابر به ناخن همی خشود

چون کودکی صغیر که با خامۀ طلا --- کژ مژ خطی کشد به یکی صفحۀ کبود

بنگر یکی به رود خروشان به وقت آنک --- دریا پی پذیره اش آغوش بر گشود

چون طفل ناشکیب خروشان ز یاد مام --- کانیک بیافت مام و در آغوش او غنود

دیدم غریو و صیحۀ دریای آبسکون --- دریافتم که آن دل لرزنده را چه بود

بیچاره مادری است کز آغوشش آفتاب --- چندین هزار طفل به یک لحظه در ربود

داند که آفتاب جگر گوشگانش را --- همراه باد بُرد و نثار زمین نمود

زین رو همی خروشد و سیلی زند به خاک --- از چرخ بر گذاشته فریاد رود رود .

شعر : مرغ سحر

شاعر : ملک الشعرای بهار

مرغ سحر ناله سَر کُن --- داغ مرا تازه تر کُن

ز آه شرر بار ، این قفس را --- بر شکن و زیر و زبر کُن

بلبل پَر بسته ز کُنج قفس درآ --- نغمه آزادی نوع بشر سُرا

وز نفسی عرصۀ این خاک توده را --- پُر شرر کُن

ظلم ظالم ، جور صیاد --- آشیانم داده بر باد

ای خدا ، ای فلک ، ای طبیعت --- شام تاریک ما را سحر کُن

نو بهار است ، گل به بار است --- ابر چشمم ژاله بار است

این قفس چون دلم تنگ و تار است --- شعله فکن در قفس ای آه آتشین

دست طبیعت گل عمر مرا مچین --- جانب عاشق نگه ای تازه گل از این

بیشتر کُن ، مرغ بی دل --- شرح هجران مختصر ، مختصر ، مختصر کُن